—
Vader en zoon
Ouders blijven hun eigen kinderen verdedigen. Desnoods tegen beter weten in. Maar als dat kind zich nu eens ontwikkelt tot een psychopaat die in staat is mensen te vermoorden? Wat als de vader denkt zeker te weten dat hij een monster heeft voortgebracht? Bram Dehouck, Vlaams schrijver die voor zijn eerste twee thrillers telkens de Gouden Strop won, schreef over dat dilemma zijn derde spannende boek.
—
Verleiden door het kwaad
Weinig mensen kiezen er aan het begin van een loopbaan bewust voor om de wet te overtreden. Een projectontwikkelaar stapt niet op een dag zijn bed uit met de gedachte om het criminele pad op te gaan. En een advocaat sluit zijn studie niet af met de verzuchting dat hij – of zij natuurlijk – eindelijk kan gaan witwassen, mensenhandelaren verdedigen of zwart geld achterover drukken. Toch laat een enkeling zich verleiden en verliest uit het oog dat er een grens bestaat tussen wat nog net wel en wat absoluut niet door de beugel kan.
—
De nieuwkomer in de groep
Een nieuwe collega komt binnen met de manager. Die laatste trots met de nieuwe aanwinst, de nieuwkomer een beetje verlegen maar ook een beetje trots. Hand na hand door de kantoortuin. Nieuwsgierige blikken, van top tot teen ongegeneerd bekeken worden, welkome woorden.
Iedereen heeft het wel een keer meegemaakt. Want ooit is ten slotte elke werknemer ergens een keer als nieuwkomer binnen gekomen. Spitsroeden lopen is waarschijnlijk erger, maar niet zo heel veel erger. Maar wat gebeurt er als daarna het bestaande, hechte team in elkaar bestrijdende groepen uiteen valt? Als de rot in de kantoortuin slaat? Kan een nieuwe collega zo’n grote invloed hebben?
—
‘Vertrouw nooit een schrijver’
Als het in de krant staat, of het is op het tv-nieuws is geweest, dan moet het waar zijn. Heel veel mensen vertrouwen daarop in hun meningsvorming. Maar waarom eigenlijk? Waarom vertrouwen de mensen op het geschreven woord. ‘Vertrouw nooit een schrijver’, tekent de Zweedse thrillerauteur Håkan Nesser in zijn nieuwste boek, Een heel ander verhaal, op. Nesser lacht, als de zin hem wordt voorgehouden. Zo is het toch, lijkt hij te zeggen. ‘Waarom vertrouwen mensen het als het staat geschreven? Het is als in het laatste boek in de serie over inspecteur Barbarotti waarin het gaat om het vertrouwen in de verteller van het verhaal. Lezers realiseren zich heel langzaam dat er iets helemaal verkeerd is aan die verteller. Of aan het verhaal in dit boek, Een heel ander verhaal.’
—
‘Ik ben nog lief geweest voor Hilversum’
Na zijn hele leven in de wereld van toneel en televisie te hebben doorgebracht, kent Peter Römer het klappen van de zweep. In zijn eerste thriller is hij daarom dicht bij huis gebleven. Maar naar eigen zeggen heeft hij de echt smeuïge feiten achterwege gelaten. ‘Ik ben eigenlijk nog lief geweest voor Hilversum’.
