Waardering:

Een on-Nederlandse serie

De lol van een serie met een en dezelfde hoofdpersoon is dat de schrijver telkens een extra verflaagje op het bestaande portret kan aanbrengen. Daarmee krijgt de lezer langzaam een diepgravende kennis van de persoon waarmee hij of zij zich kan identificeren. Er zit ontwikkeling in de karakters waardoor de boeken blijven boeien. Bij de serie van Peter de Zwaan zit die groei er nog niet zo in.

Na zijn veelgeprezen boek De Voeder, waarin hij als Nederlandse schrijver pardoes in de harde wereld van de Amerikaanse hardboiled thriller dook, voert hij zijn hoofdpersoon Jeff Meeks in Duivelsrug nogmaals ten tonele.

Dit keer niet op een eenzame bergtop, maar in een kokende woestijn in Arizona. Als zijn vreemde buren worden vermoord wil hij weten door wie en waarom en hij is bereid tot het uiterste te gaan om de schuldigen op te sporen en dood te schieten. Geen vergiffenis voor Jeff Meeks, een kogel door z’n kop, is het devies van Duivelsrug.

Niets mis mee, natuurlijk, om de bullebak uit De Voeder weer op te laten treden, maar Meeks karakter is niet gegroeid. Sterker nog, het lijkt wel of de handige Meeks is vervangen door de dommige, goedige, maar keiharde Meeks. Nu hij zelf op onderzoek uit moet gaan, weet hij niets beters te doen dan in elke val te trappen, die anderen voor hem zetten.

Het lijkt nog het meest op de boeken van Mickey Spillane, die Meeks van zijn buurvrouw heeft gekregen, en diens held Mike Hammer. Deze bikkel van een privé-detective lost geen zaken op, de slechteriken komen op zijn pad en Mike schiet ze dood. Of de criminelen krijgen hem te pakken en beuken op Mike in tot er schijnbaar niets van hem over is. Maar dan weet hij weer los te komen en knalt hij iedereen overhoop.

Jeff Meeks volgt dezelfde tactiek. Hij wordt gevangen genomen en in elkaar geslagen. Maar onvermoeibaar ploetert hij verder om uiteindelijk bij de dader uit te komen en zijn geliefde buurvrouw te wreken.

Peter de Zwaan heeft met Duivelsrug een tweede hardboiled detective op zijn naam gebracht die er zeker mag zijn. De dialogen zijn mooi strak en macho zoals het hoort in zo’n boek. Geweld en seks zijn de belangrijkste ingrediënten van het boek, dat makkelijk weg leest.