Waardering:
Foto Ed Coenen
Foto Ed Coenen

 

Misselijk misbruik

 

In een tehuis voor kwetsbare meiden wordt een van de bewoners en een groepshoofd gruwelijk vermoord. Eén van de meisjes vlucht het bos in, waarmee zij automatisch hoofdverdachte wordt. Inspecteur Linna is daar niet zo zeker van en kijkt verder. Het schrijversechtpaar dat achter het pseudoniem Lars Kepler schuil gaat, heeft opnieuw een uitstekende en huiveringwekkende thriller geschreven.

Uit een goede discussie kunnen mooie dingen ontstaan. Misschien een open deur, maar het schrijversechtpaar Alexandra en Alexander Ahndoril bewijst die stelling nog maar eens een keer. ‘We hebben continu discussie over onderwerpen naar aanleiding van nieuws in kranten, op tv, over wat we in boeken lezen. Samen schrijven is alleen een stap verder gaan’, vertelt Alexander Ahndoril.
Het Zweedse echtpaar is in Nederland om hun derde gezamenlijk boek te promoten. Het is weer een dikke pil geworden, geven zij toe. ‘we konden maar geen einde vinden en stoppen met het boek’, zegt Alexandra Ahndoril.
Het is ook de derde zaak waar hun inspecteur Joona Linna haar tanden in moet zetten. Dit keer is een meisje in een internaat vermoord in de isoleerkamer. Het personeelslid dat nachtdienst had, is eveneens dood, gruwelijk afgeslacht is een betere beschrijving. In het internaat worden meisjes behandeld voor hun destructieve gedrag. Het is nog net geen justitiële instelling met gesloten deuren, maar het zit daar wel tegenaan. De opgesloten meisjes zouden veilig moeten zijn voor moordenaars, maar tot schrik van de samenleving blijkt dat niet het geval. Linna moet werkelijk alles uit de kast halen om de moordenaar te vinden en dan nog komt hij bijna te laat om de enige getuige van de misdaad – een van de ingesloten meisjes – te redden.
De inspecteur komt in dit derde boek steeds beter uit de verf. De gebeurtenissen uit eerdere boeken komen terug en aan het einde is duidelijk dat het verhaal van Linna nog niet helemaal is verteld. De verschillende afleveringen laten zich apart lezen, maar net als bij de serie van Mankell over Wallander zit er ontwikkeling in het karakter van de hoofdpersoon.
Toch is Mankell niet de belangrijkste inspiratiebron voor het echtpaar. ‘Wij zijn erg geïnspireerd door de drie boeken van Stieg Larsson’, zegt Alexander Ahndoril. ‘De boeken betekenden een enorme verandering in Zweden. Nu eens niet een politieroman maar een echte thriller. Wij wilden ook thrillers schrijven die niet draaien om een politieonderzoek naar een misdaad’.
De boeken van Kepler vallen onder de noemer ‘fictie’ maar ze ‘stoelen in de realiteit’, zegt Alexander. Dat blijkt in het boek Getuige uit het onderwerp: privatisering van de zorgsector. ‘Het is de kapitalistische wens om geld te verdienen aan de ellende van meisjes in een tehuis. Die privatisering van de sector gaat zo snel. Het gevolg is dat er veel schandalen zijn, ouderen genegeerd, tehuizen voor meisjes waar het mis gaat.’
Alexandra Ahndoril noemt het hoofdschuddend ‘depressing’ zoals de kwetsbare meisjes in de instelling worden misbruikt. Door privatisering is het toezicht verminderd, minder behandelaars, alles minder waardoor de kans dat er iets vreselijk mis gaat groot is. ‘Het zijn meisjes die zijn begonnen met anorexia en zelfmutilatie en in een tehuis veilig zouden moeten zijn. Zo kwetsbaar. Vreselijk.’
Net als zo veel thrillers loopt het uiteindelijk goed af. Of beter gezegd: niet helemaal slecht af. Alexandra: ‘Er is altijd een held om ons uit de duisternis te helpen.’
Alexander: ‘Een achtbaan wordt pas leuk als het goed afloopt.’
Voordat het echtpaar is begonnen met hun carrière als Lars Kepler, schreven zij los van elkaar literaire romans. Al eerder probeerden zij een boek samen te schrijven, maar dat mislukte hopeloos. Ze kibbelden als kinderen, er kwam niets goeds uit hun vingers. Toch wilden ze samen schrijven. ‘We dachten: Dat moet toch kunnen?’ zegt Alexander.
‘We genieten van elkaars boeken’, vult zij aan. ‘Maar het begin van de samenwerking was wel moeilijk.’
Alexander: ‘We moesten regels opstellen om samen te werken. Het was eigenlijk nodig om een nieuwe schrijver te creëren; een die onze twee stemmen zou combineren.’
Alexandra: ‘Pas op het moment dat het een totaal andere persoon was, konden we samen schrijven.’
Alexander: ‘Het moest ook een ander boek, een andere stijl worden, het geeft niet wat het was. Het werden thrillers.’
Waarom dan thrillers? Leest het echtpaar veel thrillers? Nee, dat niet. Ze kijken een enorme hoeveelheid films. Vooral thrillers. ‘Als je de hele dag zit te schrijven is het heerlijk om ’s avonds beelden te zien’, zegt Alexandra. ‘Sinds we kinderen hebben, gaan we niet zo vaak meer naar de bioscoop. Dat kan niet. Maar we rennen naar de videotheek om DVD’s te huren. En dan genieten we het meest van thrillers’, vult Alexander aan.
De samenwerking onder het pseudoniem Lars Kepler heeft ze overigens meer gebracht dan alleen succes, beaamt het echtpaar. ‘We zijn al twintig jaar samen’, doet Alexander Ahndoril de kwestie nog nonchalant af. Alexandra Ahndoril is duidelijker: ‘Je groeit in die tijd naar elkaar toe. Door het samen schrijven zijn we nog dichter bij elkaar gekomen. Maar we hebben ons er ook mee geïsoleerd. Je bent altijd samen. Ook in het werk.’