Een goede thriller moet niet alleen spannend zijn, je moet er ook over kunnen nadenken. Er moeten diepere lagen in zitten, ontwikkelingen tonen, anders worden het oppervlakkige niemendalletjes. Schrijfster Corine Hartman voegt die diepgang toe aan haar boeken. Zo ook in haar nieuwste: Een duister pad. Een goede aanzet voor een mooie nieuwe serie van de schrijfster van de serie over de extreme rechercheur Jessica Haider.

Een psychiatrische inrichting als decor voor een spannend verhaal, een hoofdpersoon die al haar hele leven in die open inrichting woont en een eigenwijze rechercheur. Het lijkt een onmogelijke combinatie, maar Corine Hartman heeft van deze ingrediënten een smakelijke thriller gemaakt. Spannend en intrigerend. Maar tegelijk verwijst Een duister pad ook naar de uiterst actuele zaak van de bijwerkingen van antidepressiva.

In het boek speelt Faye van Laar de hoofdrol. Zij is dochter van de directeur van de psychiatrische open inrichting en tevens patiënt. Samen met de andere cliënten vormt zij een familie die in het gareel wordt gehouden door een begeleidster en door de directeur. Op een dag komt er een nieuwe inwoner, de labiele Emilie. Sinds haar vriend is vermoord, lijdt zij aan achtervolgingswaanzin. Zij denkt dat de moordenaar het nu op haar heeft voorzien. Als zij plotseling uit de inrichting verdwijnt, gaat Faye naar haar op zoek. Zij komt rechercheur Simon te Bresser tegen, die de moord op de vriend van de verdwenen vrouw niet uit zijn hoofd kan zetten. Faye en Simon vormen een onwaarschijnlijk duo, maar toch bijten zij zich in de zaak van Emilie vast en laten niet los.

Het duo lijkt gemaakt voor een serie en de auteur bevestigt dat het inderdaad de aanzet is voor een nieuwe serie. ‘Het duo is zeker een vervolg waard’, zegt zij in La Place bij Maarsbergen. ‘Ik heb weer zin in een serie. Personages gaan langer mee dan in één boek en je krijgt dan de tijd om die personages beter uit te diepen. De ontwikkeling van de personen is dan belangrijk. Zonder ontwikkeling wordt het saai. Een soort Baantjer. Niets tegen die boeken, ze bieden vermaak aan velen, maar ik vind het niet zo interessant’.

Hoe lang de serie met Faye gaat worden, weet ze nog niet. ‘De serie over Jessica Haider was vijf boeken. Ik wilde er eerst zeven doen, zoveel als de zeven hoofdzonden, maar Haider was zo’n extreem personage dat zij dat niet haalde. Ik zat al aan het randje van de geloofwaardigheid en nog meer boeken zou zij niet halen.

De setting van Een duister pad is vrij extreem: een psychiatrische instelling, een patiënte als onderzoeker. En dan speelt ook nog het gevaar van langdurig gebruik van pillen tegen een depressie; een heel actueel onderwerp gezien de commotie rond de moorden op de Brunsummerheide en in Den Haag. ‘Ik had al langere tijd artikelen liggen over de risico’s van antidepressiva. Alles wat ik lees en mij triggert, bewaar ik. Dus ook die artikelen. Ik ben geraakt door die artikelen, sowieso omdat het boeiende materie is voor mijn verhalen want het gaat om mensen met een ‘randje’, maar ook omdat ik zelf meermaals met depressieve fases te maken heb gehad. Voor het eerst rond mijn zeventiende. Een milde vorm, gelukkig, ik kon het af met een psycholoog en veel sporten, wat nu zelfs als therapie en ter voorkoming wordt ingezet. Dat hielp mij destijds al goed, en dat doet het nog steeds’.

Bestel direct van de uitgever via deze link.