Waardering:

De spannendste thrillerschrijver

Weinig Nederlandse thrillerauteurs schrijven hun verhalen zo expliciet en hard op als Corine Hartman. Martelingen, verkrachtingen, dood, het kan bij haar niet op. ‘Ik had een paar jaar geleden niet kunnen vermoeden dat ik nu hier zou staan in mijn carrière’. In haar serie over de Limburgse rechercheur Jessica Haider, waarvan de eerste Bloedlijn heet, maakt zij die reputatie helemaal waar.

Aan het begin van haar carrière als schrijfster heeft Corine Hartman eens in een overmoedige bui tegen haar uitgever gezegd: ‘Ik wil de spannendste schrijfster van Nederland worden’. De herinnering brengt na al die jaren nog een gulle glimlach om haar lippen als ze dit vertelt. ‘Ik had natuurlijk nooit kunnen vermoeden dat ik hier op uit zou komen. Ik hoop dat er nog meer voor mij in zit’.

In Bloedlijn zoekt Jessy de seriemoordenaar die haar zoon heeft doodgemarteld. Daarnaast is er een meisje dood gevonden. Het lijkt er op dat zij zelfmoord heeft gepleegd door haar polsen door te snijden. Maar niet alles blijkt te kloppen en Jessica Haider duikt in het onderzoek. Als dan ook nog haar oude liefde uit Frankrijk onverwachts op komt dagen, krijgt Haider het nog drukker als rechercheur en  als minnaar.

Voor het eerst waagt Corine Hartman zich aan het schrijven van een serie. Waarom nu wel met Jessy Haider?

Hartman: ‘Ik zocht voor Bloedlijn naar een stoere vrouw, sterker dan de mannen om haar heen. Dat is Jessy geworden. Zij staat niet alleen voor het goede in de wereld. Zij heeft ook heel slechte kanten. Zij snuift cocaïne, gaat geweld zeker niet uit de weg. Zij is op zoek naar extremen. Ik wist meteen: over Jessy wil ik meerdere verhalen vertellen. Zij moet langer mee kunnen dan één boek. Ik begin een nieuw boek altijd met het bedenken van een of meerdere verhaallijnen. Als die grofweg klaar zijn, ga ik de personages uitwerken. Daar maak ik echte dossiers voor waarin ik de geschiedenis van die karakters in opschrijf, eigenschappen, geheimen, drijfveren. Dat soort dingen. Dat heb ik ook voor Jessy Haider gedaan Ik moest een motief hebben waarom ze zo extreem is. Ze is getraumatiseerd dor de dood van haar zoon en het schuldgevoel dat zij daarvan heeft overgehouden. De rest van het verhaal is dan fantasie. Het loopt dan logisch verder.’

Het zoeken naar extremen uit zich in drugsgebruik en vooral in geweld.

‘Het is de manier waarop ik schrijf. Ik wil de heftigheid van het verhaal er in brengen. Ik ben meestal een aardig mens en niet echt geneigd tot geweld. Ik weet niet waar het vandaan komt, dat ik zo gewelddadig schrijf. Misschien omdat ik het de leukste boeken vindt om zelf te lezen? Ik vind dat het best wel een beetje extreem mag zijn. Gewoon doen is makkelijk genoeg. Het perspectief van Jessy vraagt van mij een andere manier van schrijven. Kort, krachtig ook in de dialogen. Omdat haar personage zo ver van mijzelf af staat, kost het mij meer moeite. Maar het is tegelijk wel intrigerend. Ik hou dat langer vol.

Het is in Nederland niet zo gebruikelijk om geweld in al zijn afgrijselijke details op te schrijven zoals bijvoorbeeld Karin Slaughter doet.

‘Ik heb ooit gezegd dat ik de spannendste thrillerschrijver wil worden. Ik ben begonnen als de tv-serie Midsummer Murders en nu ben ik als Inspector Dexter. In mijn vorige boek Stormvloed wist ik al dat het eind goed mis zou zijn. Maar Bloedlijn is weer een grote stap verder. Ja, waarom. Ik vind die scenes het leukst om te schrijven. Ik heb een zekere fascinatie voor de dood en de heel vervelende manieren om dood te gaan. In die scenes leef ik heel erg mee met mij personages. Ik probeer me levendig voor te stellen hoe het gaat, alhoewel het in de werkelijkheid nog wel veel erger zal zijn.’

‘Ik doe altijd heel veel aan onderzoek. Zo ben ik aan Stormvloed begonnen na het lezen van een krantenartikel over een commune die zich voorbereidde op het einde van de wereld. Ik heb er toen over gedacht een tijdje in een religieuze commune te gaan wonen om de sfeer te proeven. Ik heb dat niet gedaan omdat het me beter leek om mijn fantasie te gebruiken. Maar als het een verhaal ten goede zou komen, zou ik het doen. Voor een vorig boek ben ik in een hospice geweest om zelf te kunnen zien hoe het er daar aan toe gaat. Verder kijk ik naar tv-series als Silent Witness. Niet CSI want dat zijn geromantiseerde verhalen. Daar heb ik niet veel aan. En ik lees boeken over geweld en de gevolgen. Ik wilde weten hoe het is om met een pistool te schieten.  Dat heb ik gedaan. Nee, ik ben nog nooit naar een autopsie geweest. Als het nodig is voor de sfeer in een boek, zou ik dat zekr doen. Als ik een uitnodiging zou ontvangen om er een bij te wonen, denk ik dat ik er wel naar toe zou gaan. Maar dat hoeft niet. Jessica snuift coke, dat heb ik zelf nooit gesnoven. Maar ik weet wel wat het is, hoe het voelt, om een beetje van de wereld te zijn. Ik ga zo ver als nodig is.’

In dit boek zit ook een flinke portie seks. Is dat vandaag de dag nodig voor een thriller?

‘Het heeft echt niks te maken met de hype van nu of met Vijftig Tinten Grijs. Ik vind dat het hoort bij Jessica. Zij is extreem in alles wat zij doet. Het past bij haar. Seks en coke. Het komt meteen bij de lezer binnen.’

‘Zelf boeit het me niet echt, maar het is wel leuk om op te schrijven. Anders had ik het niet uitgeschreven en aan de verbeelding van de lezers over gelaten. Ik heb de eerste hoofdstukken aan mijn man laten lezen. Die schrok wel even. Hij vond het best heftig. Moest er even aan wennen.’

Worden de volgende boeken in de serie over Jessica Haider ook zo hard?

‘Ik heb er voorlopig zeven gepland en ja, die worden ook zo hard. Ik schrijf de verhalen die ik zelf wil schrijven. Met geweld, met seks. Ik heb nooit gedacht dat ik hier uit zou komen en ik weet niet waar het naar toe gaat. Maar seriemoordenaars zijn fascinerend, boeiend. Daarom schrijf ik er over. Ik ben wel eens door een uitgever gevraagd of ik een serie zou willen schrijven zoals bijvoorbeeld Suzanne Vermeer. Dat zou ik niet kunnen. Ik wil mijn eigen verhalen vertellen. Ik denk dat wat ik schrijf en hoe ik dat doe een logisch vervolg is op wat ik heb gedaan.’

Hoe belangrijk is een plot voor een thriller?

‘Ik houd van boeken met een goed en doorwrocht plot. Het einde van het boek moet verrassend zijn en tegelijk moet het een logisch en onvermijdelijk einde hebben. En dan moet het ook nog geloofwaardig zijn. De oplossing mag geen toeval zijn. Ik vind het echt een zwaktebod in een thriller als de hoofdpersoon toevallig iemand tegenkomt waardoor de oplossing een stap dichterbij komt. I moet het plot wel helder in mijn hoofd hebben, anders past het allemaal niet. Dan wordt het een rommeltje.’