De kleine dingen die mis gaan
De Gouden Strop was vorig jaar een verrassing voor de Vlaamse schrijver Bram Dehouck. Het betekende veel aandacht voor de jonge schrijver, zowel in Nederland als in Vlaanderen. Nu heeft hij zijn tweede thriller af. Opnieuw een boek dat afwijkt van de gebruikelijke paden. In een dorp lopen kleine ergernissen uit de hand. Dehouck: ‘Het zit in mijn natuur om dingen uit de hand te laten lopen.’
Het leven op het platteland is niet altijd even idyllisch. De glurende buurvrouw, de overspelige vrouw van de dierenarts, de gefrustreerde apotheker die een mooie vrouw naakt voor het raam van de Afrikaanse asielzoeker ziet staan. Het zijn de complicaties van het dorpsleven die Bram Dehouck met fijnbesnaarde pen opschrijft.
Het lijkt een roman over het kleinsteedse leven in een dorp buiten Ieper, maar dan wordt het windmolenpark in de buurt geopend en de ellende begint. De slager kan niet slapen door de herrie van de molens. Helaas voor hem heeft niemand anders er last van. Maar de woesh-woesh geluiden die de hele nacht door het open raam binnen fladderen, verpesten zijn nachtrust. Ook de dierenarts ergert zich groen en geel aan die draaiende pilaren omdat zij het zicht op zijn fraai aangelegde achtertuin bederven.
Het lijken kleine ergernissen, maar de Vlaamse schrijver laat de kwesties langzaam maar zeker escaleren. ‘Het zit in mijn natuur om zaken te laten ontsporen,’ vertelt hij over de telefoon. ‘Misdaad gaat altijd over kwesties die zijn ontspoord. Het komt vaker voor. Hier gaat het om het geluid van een windmolen. Ik ken het verhaal van een man die kwam te wonen naast een scatebaan voor de jeugd. Heel goed initiatief van de gemeente om zo’n plaats voor de jeugd te bouwen. Maar die man werd helemaal gek van het geluid dat die wieltjes maken. De man raakte zelfs in een depressie.’
In zijn eerste boek bleek de seriemoordenaar een agent te zijn, in Een zomer zonder slaap is er eigenlijk niet echt een dader. ‘Het gaat om de kleine gemeenschap, de bekrompenheid, die door externe factoren ontregeld raakt. Een kleine ergernis groeit uit tot een onoverkomelijk iets.’
Maar tegelijk gaat het volgens Dehouck ook over zijn sympathie voor de eenzame mens, die er in zijn eentje voor staat. ‘Ik voel altijd met zo’n type mee. Van die mensen die in hun eentje staan te protesteren. In mijn boek is dat de slager en de dierenarts. Dat vind ik mooie emotie om over te schrijven.’
Zijn tweede boek ademt een sfeer uit van melancholie, van weemoed. ‘De sfeer in een boek is belangrijk voor mij,’ beaamt hij. ‘Ik woon zelf in zo’n klein dorp en dat beïnvloedt mij natuurlijk bij het schrijven. En dan gebruik je in een boek wel personages die net een beetje over de top zijn.’
Een zomer zonder slaap is een verrassend boek. De minutieuze beschrijvingen van de gebeurtenissen in het dorp leiden haast ongemerkt naar een furieuze finale waar maar weinig van de hoofdpersonen aan kunnen ontsnappen. Bram Dehouck had een dergelijk einde van zijn boek nodig. Want het moest wel een spannend boek zijn. ‘Ik lees die spannende boeken al vanaf mijn jeugd en dan kom je er niet van los.’