Waardering:


Een serie schrijven is risico nemen

Nog één aflevering te gaan en dan is de serie rond psychotherapeute Frieda Klein klaar. Het schrijversechtpaar Nicci French peinst er niet over om nog meer afleveringen te maken. ‘Je moet op tijd stoppen’, zegt Nicci Gerrard. Het een na laatste deel van de serie, Zondagochtend breekt aan, is 11 april verschenen.

foto Mark Kohn

Het zijn een paar zware jaren geweest voor het Engelse echtpaar Nicci Gerrard en Sean French. Een klein jaar geleden is zijn vader overleden en een paar jaar eerder haar vader. Vooral die laatste heeft het zwaar gehad. Hij leed aan Alzheimer en Nicci Gerrard heeft er de handen vol aan gehad. In Engeland kan de familie niet overnachten bij een Alzheimerpatiënt in het ziekenhuis. Zij is een landelijke actie gestart om hiervoor aandacht te vragen. ‘Mijn vader heeft het heel zwaar gehad alleen in het tehuis. Nu doen bijna alle ziekenhuizen mee’, aldus Nicci Gerrard. De ervaringen die zij heeft opgedaan, verwerkt zij nu in een non-fictie boek over Alzheimer.
‘Het zijn twee drukke jaren geweest’, zegt zij lachend in de vertrekhal van Schiphol over het schrijven van boeken, haar vader en de actie rond Alzheimer. Het is nu een kort bezoek geweest aan Nederland om het een na laatste deel van de serie boeken rond psychotherapeute Frieda Klein te promoten. Een serie, waarmee ze een groot risico hebben genomen, geeft het echtpaar toe nu de serie bijna af is. ‘Ik ben wel blij dat we het hebben gedaan’, aldus Sean French, ‘maar hety had helemaal verkeerd kunnen gaan. Of mensen kopen na het derde of vierde deel de boeken niet meer. Of wij verliezen halverwege onze interesse’.
Nicci Gerrard: ‘Het was een uitdaging. We zoeken altijd de grens op met onderwerpen waaro ver we schrijven’.
Sean French: ‘Als ik terugkijk, denk ik dat we niet als titel de dagen van de week hadden moeten kiezen. Want het zou toch een vreselijke blamage zijn geweest als we op woensdag of donderdag zouden stoppen?’

Hoe is Frieda Klein in de serie veranderd?
Nicci Gerrard: ‘Het is haar gave om mensen snel te doorzien. Iedereen wil wat verbergen, maar zij ziet dat. Ook bij haar vrienden’.
Sean French: ‘Ik zou haar patiënt zijn. Geen vriend van haar’.
Nicci Gerrard: ‘In de eerste boeken is Frieda een eenling en ook vastbesloten dat te blijven. Dat is in de loop van de verhalen veranderd. Zij heeft vrienden om zich heen gekregen. Frieda Klein realiseert zich dat ze niet alles in haar eentje aan kan’.
Sean French: ‘Zij voelt zich langzaam ook verantwoordelijk worden voor haar vrienden, haar familie’.
Nicci Gerrard: ‘In Zondagochtend breekt aan komen haar vrienden in gevaar juist omdat zij vrienden van haar zijn. Ze wilde alleen zijn, maar een van de effecten van haar belevenissen is dat zij een soort bekendheid is geworden. Zij krijgt daardoor ook de aandacht van de verkeerde mensen’.

Is het na het volgende boek echt afgelopen met Frieda Klein?
Sean French: ‘We zijn nu halverwege het achtste en laatste deel. Volgend jaar september, als het boek is gepubliceerd, gaan we samen ergens naar toe waar we de hele dag kunnen wandelen en praten. Dan gaan we beslissen hoe we verder gaan’.
Nicci Gerrard: ‘Maar we gaan niet verder met Frieda Klein. We moeten haar laten gaan. Zij heeft een vreselijke tijd achter de rug. Met nog een laatste climax te gaan. Je moet op tijd stoppen. Bovendien moet Frieda ook nog geheimen overhouden. Ze hoeft zich niet helemaal bloot te geven. En ten slotte is het zo dat verdere boeken rond Klein politieromans zouden worden. En dat willen we niet schrijven. Dat hebben we juist weten te voorkomen, omdat Frieda geen rechercheur is’.
Sean French: ‘Terwijl een psychotherapeut eigenlijk ook een soort detective is. Iemand komt met een probleem bij haar en zij moet er de oorzaak voor zien te vinden en het oplossen. Het leven is chaotisch en het is alleen de schrijver die er in een verhaal eenheid in brengt. De broer van Nicci en die van mij zijn allebei dokter. Zij maken zulke drama’s mee. Ik vraag me wel eens af: hoe kan het dat zij daar geen verhaal van maken?’.

Uw spannende verhalen gaan nooit over terrorisme of ander groot en grof geweld.
Sean French: ‘Relaties die uiteen vallen, besluiten die verkeerd uitpakken, daar schrijven we over. Mensen zijn zwak en zitten vol angsten. Maak ik niet een vreselijke fout, doe ik het goed, kan ik nog terug. Het kunnen kleine dingen zijn. Dat zijn de drama’s waarover we schrijven’.
Nicci Gerrard: ‘Terrorisme is vreselijk, maar het gaat in onze boeken over de kleine ruimtes binnen families, binnen mensen zelf. Niemand is helemaal wat hij of zij aan de buitenwereld laat zien. Er zit altijd wel iets van jaloezie, van haat, van vijandigheid achter de facade. We hebben een keer geschreven over een klein kind dat zoek raakt op een eiland. Als elke seconde telt bij de zoektocht, dan wordt het pas echt spannend. Het is toch de angst van iedere moeder dat haar kind verdwijnt?’
Sean French: ‘Een kind is voor de ouders telkens weer een psychologische thriller. Als ze klein zijn ben je bang dat ze verdwijnen en als ze groter worden krijgen ze eigen geheimen. Zeker als teenager. Dan wil je toch niet dat je ouders alle weten? Er zit een leven lang ideeën voor spannende verhalen in elke familie’.

Heeft u beiden altijd schrijver willen worden?
Nicci Gerrard: ‘Het is nooit zo gepland. Mensen hebben het vaak over ideeën, talent voor schrijven, maar het is in feite gewoon hard werken. Je maakt jezelf tot een schrijver. Ik zeg ook nooit dat ik schrijver ben. Ik zeg: ik schrijf boeken. Ja, als ik een formulier van de overheid of zo moet invullen, dan zet ik wel dat ik schrijver ben. Dan kan ik niet anders’.
Sean French: ‘Ik heb wel altijd willen schrijven. Het gekke is dat ik doordat wij samen een nieuwe schrijver hebben gecreëerd, Nicci French, eigenlijk twee schrijvers ben. Mezelf met mijn eigen boeken enals Nicci French. Dat pseudoniem geeft een vreemd soort vrijheid aan ons om als een aparte, ander te schrijven en als een ander fantasie te hebben’.

anthosBestel dit boek direct van de uitgever via deze link.